Τι φωνάζεις, κυρία μου, στο παιδάκι σου μες στην καφετέρια; Τώρα, είναι η ώρα να το συμβουλέψεις; Εδώ, θα το "διορθώσεις"; Και πώς θα το "διορθώσεις"; Προσβάλλοντάς το και μειώνοντάς του την αυτοεικόνα του; Τώρα, θυμήθηκες να του θέσεις τα όριά του; Το παιδάκι είναι, ήδη, έξι με επτά ετών. Λοιπόν, με αφόρμηση το πιο πάνω περιστατικό... θέλω να πω, καταρχήν... πως δεν είμαι αρνητικός στις συμβουλές των άλλων, φτάνει να γίνονται με τον σωστό τρόπο κι ύφος, αλλά να γίνονται, κυρίως, και την κατάλληλη ώρα. Θυμήθηκα και μια προσωπική μου ιστορία, τώρα, όταν ήμουν μικρός, δέκα περίπου ετών, ένα απόγευμα... στην αυλή ενός καφενείου στον κατεχόμενο Κορμακίτη. Είχα καθήσει -ανάποδα- στην καρέκλα, κάτι που είχα δει κάποιοι άλλοι να το κάνουν και το μιμήθηκα. Κάποιος ηλικιωμένος και πολύ στενά συνδεδεμένος με την οικογένειά μου, αμέσως, μου έκανε έντονη παρατήρηση μέσα στον κόσμο. Θυμάμαι πόσο πολύ με πλήγωσε αυτό. Σηκώθηκα. Ίσιωσα την καρέκλα. Τον κοίταξα με μάτια βουρκωμένα... και του είπα: "Αν πραγματικά με αγαπούσες... δε θα μου το έλεγες αυτό, τώρα, μπροστά σε όλους!". Κι έφυγα........

κουμΕττος κ.
(1/8/17 - 12:36, λευκωσία)