Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

ΑΧΡΟΝΟ ΤΟΠΙΟ

Ταξίδεψα τη σκέψη μου σε άχρονο τοπίο,
σε πάλκο: πόνος με χαρά, ανάδρομα, παλεύουν,
στα πρόσωπα φορούνε, δες, της πλάνης προσωπείο,
θεριά τη μέρα γίνουνται, τη νύχτα ημερεύουν.

Hugo, η Esmeralda σου χορεύει σε προαύλιο,
μαζεύει μες στο δίχτυ της ματιές γιομάτες πάθος,
ο έρωτας παλιό σκαρί, που με/χωρίς πηδάλιο,
σε όποια θάλασσα βρεθεί, εκπέμπει στίγμα λάθος.

Η Πόλη καταλήφθηκε, μαρμάρωσε η μνήμη,
Κερύνεια μου, Αμμόχωστος κι Απόστολε Ανδρέα,
Αττίλας αρπαγόρνεος επέβαλε ταξίμι,
η τύχη, Αφροδίτη μου, ορίζεται μοιραία.

Στη Βενετιά τη γόνδολα ελαύνει γονδολιέρης,
Navajo λύκοι ντύνονται -οι μάγοι Skinwalkers-
σε μια καμπούρα κάθεται Σαχάρας καμηλιέρης,
σε θέατρο ανέβηκε του Sherwood έργο: Rockers.

Στην Κίνα πέντε ορφανά σπυρί ποθούνε ρύζι,
στο Rio de Janeiro δακρύζουν στις favelas,
ο Oliver στο Düsseldorf το δέντρο του στολίζει
κι ο Τοm τυπώνει νούμερο οπαδικής φανέλας.

Ο Hitler στέκει στη γωνιά, ο Stalin -τάχα- κλαίει,
στο Auschwitz και στα Gulag ξεσχίσανε ανθρώπους,
το αίμα ίδιο μέσα τους: βρωμιά, σαπίλα ρέει,
με όνειδος στιγμάτισαν γεννήσεώς τους τόπους.

Υπό της γλώσσας οβολός, σε βάρκα αναμένει,
ο Χάρος βγήκε παγανιά, γυρνά σε μαιευτήριο,
γαλέρα στο λιμάνι της επανδρωμένη δένει,
ωσάν σταυρός κατάρτι της, θυμίζει κοιμητήριο.

Αντίλαλος στο παρελθόν, ραγίζει αύριο/μέλλον,
θρηνεί με γέλιο το παρόν, χωρίς φωνή δικάζει,
ο ήλιος, πλέον, έπαψε να 'ν' άστρον ανατέλλων,
την τράπουλα, αδιάφορα, ο Βελζεβούλ μοιράζει.

Μουσική/Ερμηνεία: Παναγιώτης Σταματελόπουλος
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου