ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ

Η λίνια καμπυλόκοψε˙ υδρόγειο την διχάζει,
κηρήθρες είν’ τα μάτια σου, που στάζουν μέλι/νάζι,
σαν τα κοιτάζω -τρυφερά- χαράζω πόθου στίγμα˙ 
ακούς; Σε θέλ’ ολάκερη, δεν με πληροί το δείγμα.

Δηλώνω: σ' ερωτεύθηκα, ωσάν καμία άλλη,
στα έσω μου ζωγράφισα του σώματός σου κάλλη,
που όμοια τους δεν γεύτηκαν του στόματός μου χείλη,
καθώς μαζί τους ρούφαγα στα σκέλη σου κοχύλι.

Οι μέρες μας σκεπάζονταν, κουβέρτες τους οι νύχτες,
για χάρην μας σταμάταγαν των ρολογιών οι δείχτες,
ο χρόνος μάς μετάγγιζε τη θέρμη του με χάδια˙
στο δέρμα μας, κατάλοιπα, φιλιών πολλών σημάδια.

Τα σύννεφα δεν άργησαν με ζήλεια να φανούνε,
τα πάντα όσα ζήσαμε, ευθύς, πολιορκούνε,
με αστραπές λυσίκομες, διχόνοιας σπέρνουν μίσος.
Με αγαπούσες άραγες; Mου απαντάεις: Ίσως!

Ανήμερα του χωρισμού βασίλεψε το πάθος,
το μέλλον μας κουβάλαγε στη μνήμη μέσα λάθος,
τα πλείστα -βαρυσήμαντα- χρεώσαμε στο χθες μας˙
μοιράστηκε η Μοίρα μας, βρυχούν οι ενοχές μας.

Κουτσό θωρεί το όνειρο, βαστώντας πατερίτσες,
Ελένες το προδώσανε, Σοφίες και Μαρίτσες.
Γυναίκα, ναι, σ’ αγάπησα, βαθιά, μες στην καρδιά μου,
τα μέγιστα σού χάρισα μ’ υπογραφή φαρδιά μου.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(8-12-2011, Λευκωσία)