MARCO POLO

Γεννήθηκες μ’ απόδημη ψυχή σ’ αυτήν την πλάση,
γονίδιο σου, αδύνατον, ο νόστος να δαμάσει,
αντί για χέρια βλάστησαν φτερόκλαδα στους ώμους,
για φίλους θα ’χεις πελαργούς και καραβιών λοστρόμους.

Μεσόγειος δε θα σε χωρά κι η Άρκτος θα γελάει,
ο μπούσουλας θα μουρλαθεί, βορρά δε θα κοιτάει,
λιμάνια θα σε καρτερούν, σαν να 'ταν ερωμένες,
γυμνές, με δέρμα ποθητό, σε στρώμα ξαπλωμένες.

Κυλάει μες στις φλέβες σου -την νιώθεις, Marco Polo-
η κλήση τού Kublai Khan˙ μιλώ για τον Μογγόλο.
Κανάλια Σερενίσσιμας με γόνδολες διασχίζεις,
στα χνάρια τού πατέρα σου από μικρός βαδίζεις.

Πελάγη σαν τα δρασκελάς, τα πόδια βγάζουν σπίθες,
τα όνειρά σου χτίζουνται με κύματα για πλίθες.
Πορεύεσαι, ιχνηλατείς να βρεις του Ήλιου μήτρα˙
αφήνεις πίσω Βενετιά, δικιά σου μάνα/φύτρα.

Απέραντα τα μάτια σου, δυο σύμπαντα χωράνε,
σε κόσμους -μ' ένα κοίταγμα- εξωτικούς με πάνε˙
ταξίδια/προσκυνήματα σε χώματα Ασίας,
η Κίνα μάς προϋπαντά, κατόπιν της Περσίας.

Αδένες κάμπιων ύφαιναν σε κάμαρες μετάξι,
γιαγιούλα έχει τ’ ορφανό μη βρέξει και μη στάξει,
πεντέξι σχιστομάτηδες λευκό φυτεύουν ρύζι,
το Μέγα Τείχος Σινικό παράλληλους ξεσχίζει.

Για χρόνια εικοστέσσερα, αλάργα, διπλωμάτης,
μυριάδες κόκκους ουρανού αντάμωσες διαβάτης.
Κατάρτι σου σ' ορίζοντα ξεπρόβαλε κι εφάνη,
ο τόπος που σ' ανάθρεψε στο βάθος, όχι πλάνη.

Ο Άγιος Μάρκος ψέλλισε μια προσευχή για σένα,
σε συζητάνε διάσημοι με έργα ζηλεμένα˙
θαμώνες τού Caffè Florian -μετά από αιώνες-
σαν τραγουδούν στα θέατρα σομπράνο/πριμαντόνες.

Ο Rustichello φυλακή μες σε κελί μαζί σου,
ο λόγος ήταν πρόδηλος: να "σώσει" τη ζωή σου.
Οι Γενουάτες στάθηκαν πιστοί στην Ειμαρμένη,
η σύλληψή σου, πιότερο, πλαταίνει Ο-ι-κ-ο-υ-μ-έ-ν-η.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(16/3/2012, Λευκωσία)