ΚΟΡΜΑΤΖΙΤΗ ΜΟΥ, ΠΛΟΥΜΙΣΜΕΝΕ!

Έγυρα που το Δκιόριος κατωθκιόν
τζι΄ αντάμωσα τον Κορματζίτην,
πιο πλουμισμένον μ΄ ομορφκιάν χωρκόν
εν είδα σ΄ ούλλον τον πλανήτην.

Tα κάλλη του ένει αμέτρητα,
τα δάχτυλά μου πονούσιν
τζιαι αν τα μετρήσω σσίγιες φορές,
πάλε εξίκκιν εννά φκούσιν.

Αχ, Κορματζίτη μου τζιαι ποιος, εν σ΄ έσσει αζουλέψει,
τζαι ποιος με μιαν μαθκιάν κλεφτήν, εν σ΄ έσσει αγναντέψει,
χωρκόν μου, βροχοχώριν μου, εσούνη Κορματζίτη,
περβόγια, δάση, θάλασσες, βρύση, Τβερίη, Τζιήποι,
Λεθράτην, Τζιόννια, Κόρνον σου, Σαντούκαν, Ακρωτήριν,
Καβάν, Μερίτζην πίνεις τα ούλλα μες στο ποτήριν,
τζι΄ ο πρόσφυγας, Θεέ μου, καρτερεί τζι' έσσει το καμόν του
να πάει πίσω έσσω του, στο όμορφον χωρκόν του.

Τ΄ Αϊ-Γιωρκού ξωκλήσιν, εκκλησιάν,
εννά πάω να λειτουρκήσω,
τζι΄ αντάν σσερετήσω την Καλουρκάν,
προς τον κάμπον εννά λαμνήσω.

Έννα συνάξω τεράτσια, εγιές
εννά ορκώσω τα χωράφκια,
τζι' εννά πεταχτώ πας στες συτζιές,
πριχού φανούσιν τα κοπάθκια.

Eρμηνεία: Έλενα Σκούλλου
Σύνθεση: Χρίστος Ρουσιάς
Ενορχήστρωση: Δημήτρης Ζαχαρίου
Στίχοι: Κουμέττος Κατσιολούδης