ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ: ΚΟΡΜΑΚΙΤΗ!

Έλα, για δώσ' μου το φιλί... 
στη μνήμη, Αφροδίτη˙
πόσο πολύ σε αγαπώ, 
κάθε στιγμή θα σ' το λαλώ,
χωριό μου: Κορμακίτη!

Ένα σου κοίταγμα αρκεί,
για να βρεθώ κοντά σου,
σαν δυο γιοφύρια -στεναγμοί-
ανάμικτοι και οι λυγμοί,
αχ, στα ματόκλαδά σου.

Στην εκκλησιά τ' Αι-Γιωρκού,
σεμνά, θα προσκυνήσω...
την αγιασμένη φύση του,
κ' ύστερις προς ξωκλήσι του,
στον Κόρνο, θα λαμνήσω˙

στην Παναγία, πριν, θα μπω...
κερί να της ανάψω,
κι όρκο θα δώσω: "χωριανό,
αχ, μαρωνίτη χριστιανό,
ποτέ μου, να μη βλάψω!"

Μήτε -ουδέναν- φυσικά,
σ' αυτήν, εδώ, την πλάση,
αφού σ' αυτήν μετέχουμε....
κι όλοι μιας μάνας έχουμε........
το γάλα της θηλάσει.

Έσω, στα μάτια μας -αν δεις-
μικρό παιδάκι παίζει,
τρέχει να μην τιμωρηθεί˙
κρύπτες του, όταν φοβηθεί...
κρεβάτι και τραπέζι!

Κούρκα, στο Βόθινο, Ναούς,
τ' απόγιομα θα τρέξω,
στις Πατσαλιές πορτοκαλιές...
ελιές, αλλά και λεμονιές,
θα πάω να κλαδέψω.

Φίλοι μου -δε θα παινευτώ-
πιο όμορφη δεν είδα,
τόπους πολλούς κι αν γύρισα...
κι αν άγγιξα κι αν μύρισα,
χλωρίδα και πανίδα!

Ξάπλωσα μες στη θάλασσα,
μιτά μου: ο Λεθράτης,
νάτη κ' η Κύπρος φάνηκε,
γυμνή, μα δε με ντράπηκε,
με δίχα φορεσιά της˙

δράκος -ψηλά- καθώς πετά...
να πάει στην σπηλιά του,
τη βλέπει... και τη λαχταρά...
και για δικιά του την ποθά,
χτυπάει η καρδιά του.

Κουμέττος Κ.
(10/6/2012, Λευκωσία)