Ο παππούς μου έζησε εκατό χρόνια. Τα τελευταία του χρόνια μού έλεγε, διαρκώς, τις ίδιες ιστορίες. Δεν άκουγε και καλά. Κάθε φορά, τα ίδια. Και τα ίδια. Και τα ίδια. Ποτέ μου, δε βαρέθηκα να τον ακούω. Ποτέ μου, δεν ένιωσα κούραση. Με χαρά τον επισκεπτόμουνα... είτε στον Κορμακίτη, είτε στη Λεμεσό. Με χαρά καθόμουνα με τις ώρες, μαζί του, και τον άκουγα. Και κάθε φορά, ανακάλυπτα και κάτι νέο μέσα στις ιστορίες του. Βλέπετε ο κόσμος, πάντα, ο ίδιος είναι. Η οπτική μας γωνία.... είναι που τον αλλάζει.

κουμΕττος κ.
(17/9/17 - 21:37, λευκωσία)