ΕίΝΑΙ ΚάΤΙ ΚΥΡΙΑΚέΣ...

Είναι κάτι Κυριακές... 
σαν γυμνές αμυγδαλιές,
μες στο κρύο, μοναχές... 
επουλώνουνε πληγές,

μπας κι ανθίσουν μιαν αυγή
στων καιρών την αλλαγή
κι έβρουν ξόρκι στη φυγή,
η χαρά να ξαναρθεί.

Είναι κάτι Κυριακές...
ξεχασμένες μες στο χθες,
μ' αγκαλιές και μ' εκδρομές...
σε βουνά κι ακρογιαλιές...

τότε, που 'χαμε κοινή:
μια φωνή/αναπνοή
κι είχε κάθε μας φιλί...
μυρουδιά 'πό γιασεμί.

Είναι κάτι Κυριακές...
σαν ξωκλήσια σ' εξοχές,
φυτρωμένα σ' ερημιές
κ' οι καμπάνες τους καρδιές,

που χτυπούνε μιαν ευχή˙
της ψυχής μου προσευχή:
"Πριν στερέψει η ζωή...
πάλι, να 'μαστε μαζί!".

Κουμέττος Κ.
(5/9/13 - 9:05 μ.μ, λευκωσία)