ΑΠόΜΑΚΡΗ ΗΧώ

Άψυχες θύμησες κι ο πόθος ορφανός,
καθώς παιδιών τα κάστρα κύματα χαλάνε.
Με πλημμυρίζουν απουσίες, διαρκώς,
και φοβισμένα τα τραγούδια με κοιτάνε.

Είν' η χαρά μου, πια, μι' απόμακρη ηχώ,
που νοσταλγώ, προτού χαθεί στα ξεχασμένα.
Πίσσα για με ―εις στ' αψηλά στον ουρανό,
σαν το γαλάζιο του απόδημο στα ξένα.

Συνομωσίες των ανέμων η ζωή,
που σε αφήνουν να νομίσεις: "Όλα πρύμα!",
για να 'χουν λόγο να φανούν ένα πρωί,
να ενταφιάσουνε καρδιές σ' αιθέρων μνήμα.

Κουμέττος Κ.
(24-5-2013, Λευκωσία)