Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

Κάποιο φθινόπωρο, που ήμουνα μικρός... αρχές Σεπτεμβρίου... ο μεταστάντας, πια, πατέρας μου... μ' έβγαζε, κάθε βράδυ, έξω στην αυλή... και βλέπαμε τ' αστέρια. Το πρώτο βράδυ, θυμάμαι... τον ρωτούσα, διαρκώς, γιατί το κάναμε αυτό... κι η απάντηση, που έπαιρνα ήταν, μόνο... βλέπε... βλέπε, τι όμορφα, που είναι! Κι εγώ... τα έβλεπα. Σε λίγα λεπτά έκλεινε τα μάτια του και με παρότρυνε κι εμένα να κάνω το ίδιο... τώρα, κλείσε τα μάτια σου και δες τα, μου έλεγε...... δες τα πόσο πιο όμορφα είναι! Κι εγώ τον εμπιστευόμουνα, απόλυτα.... και τα έκλεινα. Κι ως δια μαγείας... τα έβλεπα... τα έβλεπα, πεντακάθαρα. Κι ήταν πράγματι πανέμορφα! Κάθε βράδυ, για μια εβδομάδα, κάναμε το ίδιο. Βγαίναμε, έξω, και τα βλέπαμε. Τα βλέπαμε... με ανοιχτά και με κλειστά τα μάτια. Κι έτσι... εκείνο το φθινόπωρο... έμαθα να βλέπω με τα μάτια... αλλά, κυρίως, με την καρδιά. Εξάλλου, η όποια ομορφιά δεν είναι γνώση... ούτε καν, θα έλεγα, αίσθηση... είναι πίστη... πίστη και συναίσθημα...... είναι κι έρωτας.... έρωτας μεγάλος... έρωτας τυφλός! Γι' αυτό, ίσως... τον λένε κι έτσι.........
κουμΕττος κ.
(6/9/17 - 19:15, λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου