Φεύγουνε γι' αλλού... άνθρωποί μας. Τα χρώματα τής ζωής μας αποδημούν κι αυτά, εν λευκώ... διαποτισμένα, σύγκορμα... με κέρινη χλωρίνη. Απομένει, μόνο... το μαύρο. Πένθιμο. Σιωπηρό κι άφωτο. Όπως τον σπόρο, που κάθε φθινόπωρο... σπέρνεται βαθιά στο χώμα. Μα από εκεί θα νικήσει τον χειμώνα... και θα φυτρώσει... και θα φέρει την άνοιξη. Να χαμογελούν οι άνθρωποί μας.... να χαμογελούν κι οι φθινοπωρινές μας αναμνήσεις........

κουμΕττος κ.
(14/9/17 - 20:32, λευκωσία)