Η ΑΔΡΩΠΙά

Την αδρωπιάν γυρεύκω την......
μες στ' ουρανού τα ύψη,
γιατί σ' ετούτον τον ντουνιάν,
σ' όποιον τζι' αν πήα μαχαλάν......
εν ήβρα ούτε μιαν σταξιάν,
χαρκούμαι έσσει λείψει.

Tην αδρωπιάν γυρεύκω την.....
λαλούν μου εξηλείφτην,
εχάθηκεν που τες καρκιές.....
τζι' οι μέρες μας που φωτεινές,
σαν το πισσούριν σκοτεινές
―ο Ήλιος πού εκρύφτην;

Την αδρωπιάν γυρεύκω την..........
μες στη ζωήν, που ζούμεν,
μα τζιείνη ζει στα πρωτινά,
στα γρόνια μας μες στα χωρκά,
τα πιο γλυτζιά τζι' αληθινά...
τζι' εν θα την ξαναδούμεν!

κουμΕττος κ.
(11/9/16 - 16:36, λευκωσία)