Ο θρήνος του καθενός μας... έχει άλλη διάρκεια κι άλλο τρόπο έκφρασης. Εγώ, επιλέγω τη σιωπή. Εκείνην την εκκωφαντική. Αλλά... την αθέατη. Αλλά... τη μοναχική. Ο θρήνος, φιλαράκια μου, δεν είναι διαφήμιση. Δεν είναι για να κερδίσεις θαυμαστές. Δεν προσδοκάς σ' ακούσια χειροκροτήματα. Και δεν έχει και κανένα νόημα... να φοράς μαύρα, αν δεν τα φοράει κι η ψυχή σου. Κι αν φοράς μαύρα, δε σημαίνει: "Δείτε με, πενθώ!", αλλά προειδοποίηση είναι, σαν κάτι ταμπέλες, που κρέμονται στις εισόδους αυλών... και γράφουν: "Προσοχή! Ο σκύλος δαγκώνει!".

κουμΕττος κ.
(22/8/17 - 19:29, λευκωσία)