ΜΙΑ ΤΥΧΑίΑ ΣΥΝάΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚώΣΤΑ ΜόΝΤΗ!

Το πρωί, σε μια καφετέρια της Λευκωσίας... είχα μια απρόσμενη κι ευχάριστη συνάντηση με τον Κώστα Μόντη. Τον είχα ξανασυναντήσει, κάποιες φορές, στο παρελθόν, αλλά χωρίς να τύχει να μιλήσουμε. Φατσικώς, από το φατσοβιβλίο ανταλλάζαμε κάποια "likes" κι ως εκεί. Η τύχη μού τον έφερε, σήμερα, να κάτσει, δίπλα μου... κι αφού του εξήγησα ποιος είμαι και με κατάλαβε (ψιλοκόρδωσα και λίγο... δεν είναι και λίγο πράγμα να σε ξέρει ένας Κώστας Μόντης)... τον προσκάλεσα κι ήρθε και καθήσαμε στο ίδιο τραπέζι. Κι αφού είπαμε τα τυπικά, μέρος της προσχεδιασμένης, ήδη, παγίδας μου κι αυτά... η συζήτηση έφτασε πού αλλού; Στον ίδιο τον Κώστα... τον Κώστα Μόντη. Τον παππού, εννοείται! 😊Τον τρισαγαπημένο μας Κώστα Μόντη... τον ολόδικό μας Κώστα Μόντη. Οι ερωτήσεις μου διαδέχονταν η μια την άλλην και με το βλέμμα μου και τ' αυτιά μου "κολλημένα" στον εγγονό... απομνημόνευα την κάθε λέξη του, την κάθε έκφρασή του, την κάθε χειρονομία του... το κάθε βούρκωμα των ματιών του. Κι από μέσα μου... οι επεξεργασίες χιλιάδες... κι από μέσα μου... επιβεβαίωνα, κιόλας, αδιάκοπα... πως το πιο υπέροχο γονίδιο, που εμπεριέχει η Ποίηση του παππού... μεταφέρθηκε και στον εγγονό... κι αναφέρομαι, φυσικά, στη λακωνική απλότητα τής σκέψης. Κι επειδή... έχω υπόψην μου και διάφορες συνεντεύξεις του παππού... που τις άκουσα και τον άκουσα, δεκάδες φορές... το πιο συγκινητικό απ' όλα στη συζήτησή μας, δεν ήταν όσα "υπέροχα" μοιράστηκε, μαζί μου, για τον παππού... αλλά ο ρυθμός της ομιλίας του... αυτός ο σταθερά ήρεμος, αυτός ο μελωδικός, ταπεινός κι ευκρινής και... παραδόξως... κάπως, συλλαβιστός, αλλά συνεχής λόγος... που όσο τον άκουα... τόσο με κέρδιζε και μου επιβεβαίωνε, πέραν πάσης αμφιβολίας... πως τα γονίδια βρίσκουν, πάντα, τον τρόπο να διαιωνίζονται... να επιβιώνουν, ανέπαφα, μες στο χρόνο... να μεταγγίζονται -θριαμβευτικά- στις επόμενες γενιές... είτε ως λόγος ποιητικός... είτε ως ένας υπέροχος εγγονός! Χάρηκα για τη γνωριμία, Κώστα μου... Κώστα Μόντη!

κουμΕττος κ.
(22/8/17 - 15:35, λευκωσία)