Οι δειλοί προτιμούν την αμφιβολία. Τους βολεύει η αμφιβολία. Διότι φοβούνται την απόρριψη. Ίσως... και την αποδοχή. Κι όλο μαδούν μαργαρίτες. "Μ' αγαπά ή δε μ' αγαπά;". Κι ο χρόνος περνά. Και το ερώτημα παραμένει: "Μ' αγαπά ή δε μ' αγαπά;". Κι όλο μαδούν μαργαρίτες. "Μ' αγαπά ή δε μ' αγαπά;". Κι όταν έρχεται: "Δε μ' αγαπά!"... ψιλοκατσουφιάζουν λίγο, αλλά κι ανακουφίζονται, σχεδόν, αμέσως. Ευτυχώς, λένε από μέσα τους, που δεν εκδηλώθηκα. Ρεζίλι θα γενόμουν. Κι όταν έρχεται: "Μ' αγαπά!"... να δείτε τι χαμόγελα ρίχνουν. Τι ηδονή! Τι χαρά! Το ήξερα, σκέφτονται. Το ήξερα! Βεβαίως και μ' αγαπά. Ας το επιβεβαιώσουμε, όμως. Και ξεκινούν με την επόμενη μαργαρίτα. "Μ' αγαπά ή δε μ' αγαπά;". "Μ' αγαπά ή δε μ' αγαπά;". Και το παιχνίδι συνεχίζεται. Χωρίς ηττημένο... χωρίς νικητή. Και το παιχνίδι συνεχίζεται. Να κλαιγοχαίρονται οι βλάκες, που έμειναν μαλάκες!

κουμΕττος κ.
(22/8/17 - 21:18, λευκωσία)