ΕΛΛΑΣ: ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΗΘΟΥΣ

Εκλείψανε της λευτεριάς: καρποί, ψωμιά και γέλια,
απρόσμεν' απομείναμε χωρίς ικμάδα νιότης,
από σεισμό, δες, σείουνται της μοίρας μας θεμέλια,
ο Σάντσο Πάντσα έρχεται, μαζίν του Δον-Κιχώτης.

Αλώνισα τα στάχυα μας... Χρυσό να βρω Αιώνα,
ο Περικλής αδιάβαστος εικάζει προδοσία,
μου δείχνει προς Γεσθημανής μεριά τον Ελαιώνα,
καθώς στη Λαύρα Γερμανός τελεί ορκωμοσία.

Ασύμβατη η όψη μας με της σκλαβιάς τα ήθη,
στων φυλακών τα κάγκελα υπόσιτη πεθαίνει,
σε δρόμους ψάχνουν ψίχουλα τού 'κοσιένα πλήθη,
σαν Αχαιοί μπαρκάρουνε να φέρουν την Ελένη.

Ιθάκη στέκει, καρτερεί με πίστη Οδυσσέα,
τα χρόνια κι αν περάσανε ελπίζει σ' ένα θάμα,
ο Καββαδίας, μάνα του, φωνάζει Ροδοθέα,
στην Τήνο δεν πληρώθηκε προς Παναγία τάμα.

Ελλάς μου, αναντίρρητα, και λάθη σου πληρώνεις,
θυμάσαι που διαμοίραζες σ' ανάξιους τα πηδάλια,
το μέλλον υποθήκευες... κι αδίκως μαραζώνεις,
ευθύνη έχεις μέγιστη, που ψήφιζες ρεμάλια.

Κουμέττος Κ.
(25-3-2012, Λευκωσία)