ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ: ΞΟΒΕΡΓΑ ΖΩΗΣ

Ρίξανε τα δίχτυα οι ψαράδες, 
στήσανε παγίδες κυνηγοί˙ 
δυο ωάρια ψάχνουν πατεράδες, 
μαύρα νέφη βρέχουνε τη γη.

Πλάστηκε ο άνθρωπος με χώμα 
(ύστατος σταθμός τής διαδρομής)
είθε να 'χει Τύχη γαλαντόμα, 
μέχρι να 'ρθει ώρα πληρωμής.

Νύχτα, για θρυμμάτισ' τα γινάτια! 
Χρώματα ραντίζει η αυγή.
Όραση γεννιέται μες στα μάτια, 
του φωτός: ο ήλιος η πηγή.

Ήχος ξαποσταίνει μες στο χώρο, 
σαν τ' αυτιού ο ρόλος: ακοή˙
τύμπανο χτυπά και σπέρνει ντόρο, 
προς το μέλλον στέλνει ιαχή.

Χέρια ψηλαφούνε το σκοτάδι, 
βλέπουν οι τυφλοί με την αφή˙
μάνα δίνει στο παιδί της χάδι, 
της αγάπης ένδοξη γραφή!

Όσφρηση δικάζει μες στη μύτη, 
βγάζουν τα λουλούδια ευωδιές˙
δεκατρείς ο μήνας κι είναι Τρίτη, 
πέφτουνε καρποί απ' τις ροδιές.

Έγλυψε η γλώσσα το σουσάμι, 
τ' όξινο λεμόνι αντιδρά˙
παίζουν τα βιολιά, τελούνται γάμοι, 
στο μυαλό η γεύση επιδρά.

Ξόβεργα ζωής μας; Oι αισθήσεις! 
Χτίζουν συναισθήματα ψυχής.
Κόκκινη γραμμή, μην την διασχίσεις, 
μπας σε παραισθήσεις μού χαθείς.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(13-3-2012, Λευκωσία)