Και μεγαλώνεις.
Και πεθαίνουν ένας-ένας
όσοι αγάπησες.
Κι απομένεις όλο και πιο μόνος.
Και σου είναι πιο συμπαθής....
ο άλλος κόσμος.
Και τον γλυκοκοιτάζεις.
Και σου είναι πιο απεχθής....
ο δικός σου κόσμος.
Και τον αγριοκοιτάζεις.
Με ύφος τιμωρημένου......
κι αδικημένου παιδιού στη γωνιά μιας τάξης.

κουμΕττος κ.
(26/3/17 - 10:49, λευκωσία)