ΜΑΝΑΣΤέΡΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΙάΣ

Mανούλες φεύγουν, γίνουνται...
αστέρια μες στη νύχτα,
αφήνουν άντρα, ορφανά......
τα πρωινά, τα δειλινά,
να λένε καληνύχτα.........

Τον άσπλαχνο ορίζοντα
και ποιος να τονε φτύσει,
που σαν γεννάει στη ζωή.......
τον Ήλιο στην ανατολή,
τον πνίγει μες στη δύση.

Σαν Χάροντας... αμείλικτος...
θερίζει όπου φτάσει
και δεν τον γνοιάζει μια στιγμή,
αν πίσω... ξέμεινε παιδί,
που κλαίει να θηλάσει.

Κουμέττος Κ.
(28/9/2015 - 20:58, Λευκωσία)