ΦΙΛΙώ ΧΑΪΔΕΜέΝΟΥ (θεατρική παράσταση)

"Εκείνην τη θάλασσα". Όχι... άλλην. "Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες". Και μια Δέσποινα Μπεμπεδέλη (πλαισιωμένη από εξαιρετικούς συνοδοιπόρους, μουσικές, σκηνικά, φωτισμούς κ.λπ.) να μας επιβεβαιώνει -ξανά και ξανά- πως ο πιο σωστός επαγγελματίας είναι ο μεγαλύτερος ερασιτέχνης (έρωτας με την τέχνη)... κι εμείς να τη χειροκροτούμε, όρθιοι... όπως όρθια και περήφανη στάθηκε η Φιλιώ, παρά τα όσα δεινά τής προσφυγιάς, παρά τα όσα απάνθρωπα και τραγικά... τα παιδικά της ματάκια είδαν. Και λέω παιδικά, διότι παρέμειναν παιδικά... διότι άλλην επιλογή δεν είχαν, διότι οι πιο έντονες μνήμες καθορίζουν την ηλικία των ματιών, ακόμη κι όταν θέλουν να ξεχάσουν, ακόμη κι όταν βάλουμε τα χέρια μας, μπροστά τους... αυτά, βλέπουν προς τα μέσα. Δε θέλω να επεκταθώ άλλο. Το θέατρο δεν είναι περιγραφή τρίτων. Είναι να είσαι, εκεί, θεατής... κι αν έστω και μια στιγμή σε "ανεβάσουν" οι ηθοποιοί στη σκηνή... η παράσταση πέτυχε. Λοιπόν, ψες...... στιγμή δεν κατέβηκα από τη σκηνή. Ψες, ήμουν και θεατής... και πρωταγωνιστής.......

κουμΕττος κ.
(8/10/17 - 08:16, λευκωσία)