Μέσα Αυγούστου. Σώματα γυναικών κι αντρών στις παραλίες. Τεράστια ποικιλία. Εγώ, προτιμώ να βλέπω... εκείνα τα "γραφικά ταλαιπωρημένα". Εκείνα, που κουβαλούν κυτταρίτιδα και ραγάδες. Εκείνα, που έχουν τη μικρή ή μεγάλη "σκεμπέ" τους. Που δεν αρνιούνται και το τρίχωμά τους. Εκείνα, που ξεσχίστηκαν, για να φέρουν ζωές στον κόσμο μας. Εκείνα, που στέκονται περήφανα, αδιαφορώντας για το ποιοι τα βλέπουν και τι άποψη έχουν. Εκείνα, που αγαπούν κι αγκαλιάζουν αυτό που είναι κι εκτείθενται "αντρίκια", λες και βροντοφωνάζουν: "Άι στο διάολο, όλοι σας!". Από την άλλη, όμως, ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε τους άλλους; Ο καθένας μας δικαιούται να επιλέγει πώς προτιμά να εμφανίζεται. Τι ρούχα θα φορά και πώς θα κάνει το μαλλί του. Ο καθένας μας δικαιούται να αποφασίζει τι θέλει να αλλάξει, τι θέλει να δείξει και τι θέλει να κρύψει. Ο καθένας μας δικαιούται να επιλέγει τι να θαυμάζει και τι όχι. Δικαιούται ν' αποφασίζει τι είναι ωραίο και τι άσχημο. Αυτό, όμως, που δε δικαιούται είναι να πληγώνει. Αυτό, όμως, που δε δικαιούται είναι να περιγελά και να μειώνει, διότι δεν είμαστε, όλοι, οι άνθρωποι από το ίδιο "μέταλλο"... κι ούτε κουβαλούμε το ίδιο "κεφάλαιο" ανοχής κι αντοχής. Γι' αυτό, λοιπόν, σεβασμός. Η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου. Κι ο καθένας μας μπορεί να διαχειριστεί και τις λέξεις του... και τα βλέμματά του... αλλά και τις χειρονομίες και τις γκριμάτσες του, με τρόπο τέτοιο, που να μη γίνονται "μαχαίρια".

κουμΕττος κ.
(12/8/17 - 14:29, κορμακίτης)