Κάτω από τη σκιερή ευωδιά μιας ανάμνησης γιασεμιού... ξανανταμωθήκαμε. Καλοκαίρι... τώρα. Καλοκαίρι... και τότε. Σαράντα τρία χρόνια πριν... ο ουρανός ήταν γιομάτος με ανθρώπους, που πηδούσανε από τα αεροπλάνα κι ανοίγανε τις ομπρέλες τους. Γιατί κρατούν ομπρέλες, πατέρα; Αφού δε βρέχει. Στα ψηλά βρέχει, παιδί μου, μου απάντησε. Στα ψηλά βρέχει... επανέλαβα κι εγώ, μέσα μου... για να το θυμάμαι. Στα ψηλά βρέχει... σιγοψιθύρισα, για εμπέδωση....

κουμΕττος κ.
(14/8/17 - 10:42, λευκωσία)