Δε φτάνει, που τριγυρνάς ατιμώρητος, Ιούλιε... έρχεσαι και ξανάρχεσαι στον τόπο, που εγκλημάτησες και κάνεις τις διακοπές σου. Κι εμείς... σιωπούμε. Σιωπούμε και σε ανεχόμαστε, Ιούλιε. Όχι, από συμπάθεια, φυσικά... και το ξέρεις, Ιούλιε. Το τομάρι μας σκεφτόμαστε! Βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας, τότε. Άλλοι λίγο κι άλλοι πολύ. Αλλά οι καθόλου; Κάποτε, φώναζαν! Γιατί σιωπούν, πλέον, οι καθόλου; Υπάρχουν οι καθόλου; Υπήρξαν, πραγματικά, οι καθόλου; Πού χάθηκαν οι καθόλου; Τους είδε κανείς;

κουμΕττος κ.
(1/7/17 - 09:51, λευκωσία)