ΣΚΕΛΕΤΩΜέΝΗ ΧΑΡά

Αναλαμπές τού Παραδείσου
θυμάμαι κάθε πρωινό,
καθώς στα χέρια μιας αβύσσου,
(καρδούλα μου, αχ, τρισαλί σου),
πεθαίνω κάθε δειλινό.

Σκελετωμένη η χαρά μου...
και τ' όνειρό μου ορφανό,
κομμένα, πλέον, τα φτερά μου,
πώς να πετάξω στ' αψηλά μου,
στον γαλανό μου ουρανό.

Οι προδομένες μου ευχές μου,
πριν ξερανθούνε στη σιγή,
αναζητούν τις αντοχές μου,
στις ανθισμένες εποχές μου,
μα στέρφα είναι, πια, η γη.

κουμΕττος Κ.
(14/4/2017 - 15:12, λευκωσία)