ΑΔΙΚΑίΩΤΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕίΕΣ

Ο ουρανός συννέφιασε...
χειμώνα/καλοκαίρι
κ' η καταιγίδα έσβησε
της Βηθλεέμ τ' αστέρι.

Πώς -τώρα- μάγοι θενά βρουν
τη φάτνη σου, Χριστέ μου,
λιβάνι, σμύρνα κι ο χρυσός,
σ' αναζητούν, Θεέ μου...

κι όλα τα λόγια των Γραφών,
εκτεθειμένα μένουν,
άλλα προφήτεψαν στο "χθες"
κι άλλα στο "τώρα" βγαίνουν.

Πνοές ψυχών ψυχομαχούν
κι ο κάματος σκορπιέται,
σ' ερήμου σκότος μια νυχτιά...
το φως μας σπαταλιέται.

Κουμέττος Κ.
(14-4-13, Λευκωσία)