Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 30 Απριλίου 2017

ΜΙΚΡό, ΑΧ, ΝΑ 'ΜΟΥΝΑ ΠΑΙΔάΚΙ!
Στις παιδικές μας τις αλάνες,
σαν κοιμηθώ ξαναγυρνώ,
που μύριζε το σώμα χώμα,
τον ουρανό, που 'χαμε δώμα,
που ζούσαμε χωρίς σκοπό.
Τον χρόνο μοίραζε ο Ήλιος
και της μανούλας η φωνή:
"Γλυκό μου, ξύπνα για σχολείο!",
με ζέστη είτε ή με κρύο.....
και "Καληνύχτα!", με φιλί.
Σχολνούσαμε κι ευτύς παιχνίδι,
βρεγμένο τρώγαμε ψωμί...
με λίγη ζάχαρη επάνω,
αρκούσε με το παραπάνω,
για να 'χουμε γλυκιά ζωή.
Τα δειλινά πώς τα θυμάμαι,
που, όλοι, παίζαμε κρυφτό,
τα βράδια γράφαμε σε τοίχους,
με της καρδούλας μας τους στίχους,
τα πρώτα μας τα "Σ’ αγαπώ!".
Μικρό, αχ, να 'μουνα παιδάκι
και στη μικρή μου γειτονιά...
και τι δε θα 'δινα, χαλάλι,
να έπαιζα, ξανά και πάλι...
χαρά, γιομάτος... ξεγνοιασιά.
κουμEττος κ.
(30/4/17 - 01:09, λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου