AX, ΤΖΙΥΠΡΟΣ ΜΟΥ, ΚΑΡΤΟΥΛΑ ΜΟΥ!

Σειρήνες, τα χαράματα,
αρτζιέψαν τζιαι ηχούσαν
τζι' επιάσαν με τα κλάματα,
οι μνήμες μου ξυπνούσαν.

Το '74...
στες 20 του Ιούλη,
απού αφέντες γίναμεν
παρκάτου τζιαι που δούλοι.

Αχ, Τζιύπρος μου, καρτούλα μου,
για πόσον πονεμένη;
Πρόσφυγες τζι' αγνοούμενοι,
ξοπίσω εγκλωβισμένοι.
Την Άγιαν Ώραν, Πλάστη μου
-σσύφκω τζιαι προσσυνώ Σε-
που 'ννά στραφούμεν έσσω μας,
για πέψε την, χαρώ Σε!

Tα γιασουμιά μας, στα χωρκά,
εν ούλλα ξεραμένα,
Τζιερύνεια μου, τα μάθκια σου
θωρούν με δακρυσμένα.

Στη Μόρφου, στην Αμμόχωστον
κοπήκαν τα φτερά μας
τζι' ο Πενταδάχτυλος, ψηλά,
να πάμεν καρτερά μας.

Ερμηνεία: Νίκος Νικολαΐδης
Μουσική: Δημήτρης Κωνσταντίνου
Στίχοι: Κουμέττος Κατσιολούδης