ΠΡΑΣΙΝΗ ΝΕΡΑΙΔΑ

Μια μέρα σ' είδα να γελάς,
σιμά σου: πυραμίδα.
H έρημος σε θαύμαζε
κι ο Νείλος σε ποθούσε˙

ο πελαργός στον ουρανό...
αγόρι κουβαλούσε,
μια μήτρα το ανέμενε,
μετά... θερμοκοιτίδα.

Αψήφησες τον Φαραώ
στης Γκίζας τα εδάφη,
ο δούλος μου 'πες γένεται,
καθώς δεχθεί αφέντη.

"Εβίβα!", στρίγγλισες -βραχνά-
κερνώντας μου αψέντι˙
με παραισθήσεις άνοιξαν
της φαντασίας τάφοι.

Mπωντλαίρ, Ρεμπώ μάς ζήλεψαν˙
ακόμη, κι ο Πικάσο,
η "Πράσινη Νεράιδα"...
φτερούγιζε, ομπρός μας,

γλυκάνισος συν μάραθος
κι η αψιθιά -εντός μας-
σμαράγδωσε η όψη μας
και πώς να το ξεχάσω;

Στα μάτια μου σφηνώθηκες...
μαζί με την καρδιά σου,
ο έρωτάς σου έψαχνε
από καιρό λιμάνι,

σαν στην Ινδία φύλαγαν
το "Ντάρμα" τους Βραχμάνοι,
βαθιά, εσύ, μου χάραζες
στα χείλια δυο φιλιά σου.

Υπέταξες τη μνήμη μου.
Αισθήσεις μου; Επίσης!
Το άγγιγμά σου σκλάβωσε...
την κάθε μου ανάγκη˙

οι Ενετοί δε φάνηκαν,
μα ούτε ήρθαν Φράγκοι,
κατάφερες εμένανε...
σ' εσένα να εθίσεις.

Κουμέττος Κ.
(12-5-2012, Λευκωσία)