Με τη Μαρία καπνίσαμε το πρώτο μας τσιγάρο. Μικρά παιδάκια ήμασταν. Είχε έρθει για διακοπές στο χωριό. Αύγουστος του 1986. Μέναμε στην ίδια γειτονιά. Τη φιλοξενούσαν στο γειτονικό συγγενικό της σπίτι.
Ολημερίς, παίζαμε, μαζί. Ένα απόγευμα είχα πάρει, στα κρυφά, ένα τσιγάρο από το πακέτο, που είχε στην ξύλινη αρμαρόλα ο πατέρας μου. Για τους ξένους το είχε. Αυτός δεν κάπνιζε, πλέον. "Είχε γίνει, ήδη, άντρας. Δεν το χρειάζεται!". Αυτό σκεφτόμουνα. Είχα την απάντηση. Ποτέ, δεν τον ρώτησα αν ίσχυε. Εμένα, αυτή η απάντηση με ικανοποιούσε. "Έλα, Μαρία... πάμε να κρυφτούμε. Πάμε να γίνω άντρας!". "Θέλω κι εγώ να καπνίσω!", με παρακάλεσε μ' ένα πρόσωπο ολοφώτεινο η Μαρία. "Εγώ, θέλω να καπνίσω, για να γίνω άντρας, Μαρία. Εσύ, γιατί;", τη ρώτησα. Ψιλοσάστισε, γι' απειρελάχιστο. "Για την πλάκα, βρε!", μου απάντησε, χαμογελώντας. Κι έτσι.... στο χωράφι πιο κάτω... πίσω από μια σχοινιά.... τζούρα, εγώ... τζούρα, αυτή... εναλλάξ. Σε λίγες βδομάδες το καλοκαίρι τέλεψε. Το σχολείο αρχινούσε. Η Μαρία έφυγε από το χωριό.
Από τότε... δεν την ξανάδα. Μέχρι πριν λίγες μέρες. Ξαναβρεθήκαμε, τυχαία, στο facebook. Mε θυμήθηκε. Κανονίσαμε και πήγαμε για καφέ. Της θύμισα την ιστορία. Έβγαλε τσιγάρο. Πήγα να της το ανάψω. "Δε χρειάζεται!", μου λέει. Το άναψε, μόνη της. Η Μαρία.... μου αποκάλυψε πως από τότε καπνίζει. Αλλά και το άλλο. Το πιο συνταρακτικό! Πατέρα, ποτέ της, δε γνώρισε. Η μάνα της.... την εγκυμονούσε...... όταν άρχισε η Εισβολή των Τούρκων στο νησί μας. Ο πατέρας της κατατάγηκε στον στρατό. Ο πατέρας της, από τότε.... είναι αγνοούμενος. Η μάνα της πέθανε, πρόπερσι. Η μάνα της... μόνη, τη μεγάλωσε.... άντρα στο σπίτι δεν είχε..... ή... έτσι.... νόμιζε.... διότι η Μαρία κάπνιζε.... και καπνίζει, ακόμη......
κουμΕττος κ.
(11/11/18 - 10:21, λευκωσία)
