ΘΥΜάΣΑΙ, ΜάΝΑ;

στη μανούλα μου († - 28/5/2009)
και σ' όλες τις μάνες τού κόσμου!

Θυμάσαι... μάνα;
Όταν έβρεχε˙
μ' έπαιρνες πάνω απ' τα νέφη, μη βραχώ.
Κι όταν φύσαγε,
λιμάνι απάνεμο: η αγκαλιά σου!
Στην τρικυμία -μέχρι να κοπάσει-
σ' ένα βένθινο βυθό,
μου 'λεγες παραμύθια.

Θυμάσαι... μάνα;
Πρώτα, ο πατέρας μ' έμαθε...
να συλλαβίζω τ' όνομά του.
Συγγνώμη, αν ζήλεψες... μάνα.
Δεν ήθελα να σε πληγώσω.
Αλήθεια, δεν ήθελα να σε πληγώσω...
μάνα.
Αν δε με πιστεύεις, ρώτα τον Κορμακίτη μας...
μάνα.
Αυτός -μόνον- την αλήθεια ξέρει να λαλεί.

Θυμάσαι... μάνα;
Κάθε πρωί,
μέχρι τα δώδεκά μου έτη,
κάθε πρωί -πριν πάω σχολείο-
μ' αποχαιρετούσες...
μ' ένα ευωδιαστό φιλί στο μάγουλο.
Τώρα,
αν ήταν στο δεξί ή στο αριστερό,
δε θυμάμαι.
Όμως, το τελευταίο -σίγουρα-
μύριζε γλυκάνισο.
Αυτό το φιλί το πεθυμώ...
μάνα.
Αν τύχει και το δεις,
δώσ' του χαιρετίσματα... μάνα.

Θυμάσαι... μάνα;
Η συμβουλή σου,
σαν Παναγιάς φάνταζε καντήλι.
Μες στη ματιά σου -για μένα-
τριανταφυλλιές ανθίζανε.
Αλήθεια,
τόσο πολύ μ' αγαπούσες;

Θυμάσαι... μάνα;
Θυμάσαι την ημέρα
του δεύτερού μας αποχωρισμού;
Aττίλες εκείνην τη φορά
μας έκοψαν το λώρο... μάνα.
Έκλαιγες... μάνα,
μα γύρισες την πλάτη, μη σε δω.
Το κατάλαβα... μάνα,
μα διάλεξα να γίνω συνεργός σου.

Θυμάσαι... μάνα;
Eγώ -πάντως,
τα πάντα και για πάντα-
θα τα θυμάμαι:
κάθε σου άγγιγμα και κάθε σου χάδι,
κάθε σου γκριμάτσα και κάθε σου λέξη,
κάθε σου γέλιο και κάθε σου δάκρυ˙
και τόσα άλλα... μάνα!

Θα τα θυμάμαι όλα˙
μα όλα... μάνα!
Κανένα ψίχουλο -πίστεψέ με-
δε θ' αφήσω να πέσει κάτω απ' το τραπέζι.

κoυμΕττος κ.
(27/5/2012 - 18:09, λευκωσία)