ΓΛΥΚΙά, ΣΑΝ ΖΑΧΑΡΟύΛΑ!

στην αδελφότεκνή μου, Αντωνία Σιμκάσση

Ο Αύγουστος σταμάτησε,
τραβώντας τα ηνία,
κοστέσσερις σε δέχτηκε......
ο κόσμος, Αντωνία.

Σε γέννησε η μάνα σου,
σ' αγκάλιασε ο κύρης.............
στις τρικυμίες, δίπλα σου....
δεινός καραβοκύρης.

Στο μάγουλο σε φίλησαν...
σου έδειξαν τ' αστέρια,
τις νύχτες σε νανούριζαν........
στα τρυφερά τους χέρια.

Στην άμμο σε ταξίδευαν.........
μωράκι ήσουν, τότε....
να βγαίνει μεροκάματο,
να έχετε να τρώτε.

Θυμάμαι, σαν σ' αντίκριζα......
την κάθε σου γκριμάτσα,
στο αίμα μας... στις φλέβες μας,
κυλά... η ίδια ράτσα.

Στα μάτια σου, από παιδί......
λαμπύριζαν φεγγάρια,
από μυαλό φαινόσουνα....
κουβάλαγες καντάρια!

Αλλά κι από εμφάνιση....
γλυκιά, σαν ζαχαρούλα.............
και τώρα, που μεγάλωσες......
και πριν, που 'σουν μικρούλα.

Οι συγγενείς σου, σήμερα.....
κι οι φίλοι σου, επίσης......
απ' την καρδιά σού εύχονται....
να ζήσεις κι ευτυχήσεις!

Κι από εμένα η ευχή....
η ίδια -πάλι- είναι......................
σε αγαπάω, μην ξεχνάς:
"Aυτή, που είσαι... μείνε!".

κουμΕττος κ.
(24/8/17 - 09:13, λευκωσία)