ΜάΝΑ... ΔΕΝ ΛΟΓΙέΣΑΙ

Έλειψε το γάλα, άδεια τα μαστάρια...
πώς θα μεγαλώσεις, πες μου, παλικάρια;
Στέρφα τα χωράφια, ξέραναν τ' αμπέλια,
στέρεψαν τα μέλια,
φάντασμα το κρέας πάνω στα τσιγκέλια.

Μάνα... δεν λογιέσαι, φεύγουν τα παιδιά σου...
ψάχνουνε μητριά μες στην ξενιτιά,
να 'χουνε τροφή, πια, να μην πεινούνε....
και τα πρόσωπά τους να χαμογελούνε.

Νύχτωσαν οι μέρες κι ούτε καλημέρες...........
έχεις να τους δώσεις, ούτε και με δόσεις.
Χαμηλά το βλέμμα στρέφεις ντροπιασμένη,
σαν φυλακισμένη,
απ' τον εαυτό σου καταδικασμένη.

Μάνα... δεν λογιέσαι, φεύγουν τα παιδιά σου...
ψάχνουνε μητριά μες στην ξενιτιά,
μοιάζουνε πουλιά, που αποδημούνε
σ' άλλη αγκαλιά... ζεστασιά να βρούνε.

κουμΕττος κ.
(30/8/17 - 09:30, λευκωσία)