Έφτασα στο σημείο να με κοιτώ στον καθρέφτη μου, τόσο ψυχρά... λες κι είμαι κάποιος άλλος... κι όχι εγώ. Κι είμαι! Πλέον, αυτός ο απειρελάχιστος χρόνος της αντανάκλασής μου από τον καθρέφτη στα μάτια μου... είναι επαρκής, για ν' αλλάξω άρδην. Οι μεταμορφώσεις μου ανανεώνονται, ανά χιλιοστό του δευτερολέπτου. Ποτέ, δεν είμαι. Πάντα, ήμουν. Ποτέ, δεν υπάρχω. Πάντα, υπήρξα. Ποτέ, δε ζω. Πάντα, πεθαίνω. Κι αν είναι το φιλί σου... τόσο... μα τόσο γλυκό, Υακίνθη... είναι που έχει έναν πιο ανθεκτικό ενεστώτα... μια ψευδαίσθηση αναλλοίωτου χρόνου... έν' ακλόνητα εύοσμο μαρμάρωμα στιγμών... μια πεισματική διάρκεια... ανεπιτυχών θανάτων.

κουμΕττος κ.
(21/8/17 - 10:44, λευκωσία)