Δροσερές πηγές... και νεραϊδένια ξέφωτα. Χορεύεις... και με τ' άστρα παρέα. Σ' εσένα μιλάω... ομορφοδουλεμένο μεταξένιο μαλλί, όπου φωλιάζουνε τα σπουργίτια τ' αυγουστιάτικα βράδια. Κι ο έρωτας πρωινά/μεσημέρια... πεθαίνει/γεννιέται, καθώς σ' ανεμίζει τ' αγέρι. Κι η παλάμη μου, λίγο πιο πέρα... στου δειλινού την απόγιομη κλίνη... σου γνέθει... του πόθου μου τ' αραχνοΰφαντο χάδι. Κι εσύ, ντροπαλά... στο φως μού χρυσίζεις.

Κουμέττος Κ.
20/8/2013 - 11:24 μ.μ