Όπου κι αν πάω, μου έλεγε ο συγχωρεμένος ο παππούς μου, με όποιους κι αν είμαι, πάντα, γυρίζω στο σπιτάκι μου. Το σπιτάκι μου είναι ευάερο, ευήλιο κι έχει μια υπέροχη θέα (μου πήρε χρόνια να διαλέξω πού να το χτίσω), μα το πιο σημαντικό; Έχει τεράστια παράθυρα! Αλλιώς, παιδί μου, κανένα νόημα δε θα είχαν: ούτε η θέα, ούτε τ' αγέρι, ούτε κι ο ήλιος. Μα, παππού μου, του είπα.... τι μου λες; Το σπιτάκι σου... δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά, που μου είπες. Αχ, ψυχή μου... αχ, ζωή μου... δεν κατάλαβες! Για την ψυχή μου... σου μιλάω τόση ώρα. Και κοίτα... λίγο προσοχή με τα μεγάλα παράθυρα ε! Δε βλέπουμε, μόνο, εμείς... έξω... μας βλέπουν κι εμάς, μέσα. Κανόνισα, λοιπόν, να έχουν κι αυτοί μια υπέροχη θέα, αλλά κι εγώ... όταν κάθομαι στη βεράντα.

κουμΕττος κ.
(23/7/17 - 09:25, λευκωσία)