Τις Κυριακές... αποθυμώ, περισσότερο, τη μάνα μου. Το ψητό της στο φούρνο, μετά την εκκλησιά... με τις ντομάτες, τη δάφνη και τα κρεμμύδια. Το ευωδιαστό μαχαλεπί της... με τη ζάχαρη, το ροδόσταγμα και το τριαντάφυλλο. Και τόσα άλλα...... μικρά κι ελάχιστα... μεγάλα και μεγαλύτερα.... δικά της... δικά μου... δικά μας. Βλέπετε.... δεν πεθαίνουν και φεύγουν οι άνθρωποι, μονάχοι τους.... παίρνουν, μαζί τους.... και κομμάτια μας: γεύσεις και μυρωδιές..... αγκαλιές, χάδια και φιλιά.... λέξεις, χαμόγελα και βλέμματα. Κι αν μας λείπουν... είναι που κι εμείς λείπουμε..... είτε λίγο.... είτε πολύ.... είτε κι ολόκληροι.......

κουμΕττος κ.
(30/7/17 - 10:57, λευκωσία)