Πριν από λίγο... αποχαιρετήσαμε την αγαπημένη μας Πέππα. Δε θα πω ούτε "του", ούτε "ποιου", ούτε κυρία, ούτε θα της προσδώσω ταπεινούς ή διθυραμβικούς μεταθανάτιους χαρακτηρισμούς. Πριν από λίγο... η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στον κατεχόμενο Κορμακίτη, είχε απ' όλους κι απ' όλα: ιερείς, συγγενείς, ψευδοσυγγενείς, φίλους, φίλους τάχατες, γνωστούς, αγνώστους, επώνυμους, εικόνες, κεριά, λουλούδια, στεφάνια, πάγκους, αγάλματα, δάκρυα αληθινά, μα και κροκοδείλια, λόγια αληθινά, μα και πλάνα... και προκλητικά. Είχε και ψαλμούς και θυμιατούς. Ανάμεσά τους είχε και προσευχές. Αλλά, κυρίως... είχε σιγές. Χιλιάδες σιγές! Μυριάδες σιγές! Οι σιγές ήτανε, πάντοτε, οι τρισαγαπημένες φίλες της Πέππας. Μια ζωή αχώριστες. Μοιράζονταν τα μυστικά τους, τις αγωνίες τους, τον πόνο τους, τις χαρές τους. Από χθες, η Πέππα σίγησε... σίγησε, για πάντα. Αυτό... μου είπανε. Μα η Πέππα... ήτανε, ήδη, σιγή. Όλη της η ζωή ήτανε σιγή. Σιγή υπομονετική. Σιγή "εγκλωβισμένη" μες στην απόλυτη ελευθερία των ανυπότακτων ελαιώνων του Κορμακίτη της. Σιγή εκκωφαντική κι ανυποχώρητη... σιγή, που άγγιζε το κάθε λιόγερμα και το μετουσίωνε σε αμάραντο χάραμα. Η Πέππα δεν έγινε σιγή. Ήτανε, διαρκώς, σιγή. Γι' αυτό κι εμείς... θα ήτανε καλό να την τιμήσουμε, όπως της αρμόζει. Σκασμός, λοιπόν... σκασμός και σιγή.

κουμΕττος κ.
(18/7/17 - 19:52, λευκωσία)