Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

Το 1987 έγινα πρόσφυγας. Στα δώδεκά μου χρόνια έγινα πρόσφυγας. Την Κερύνεια τη γνώρισα υπό κατοχή. Χαμογελαστή τη γνώρισα. Δεν ξέρω... αν μέσα της άλλα ένιωθε. Μάλλον, ναι. Εμένα, πάντως, μου χαμογελούσε. Όπως κι η εγκλωβισμένη μου μάνα. Στα παιδιά, φαίνεται, ουδείς... λέει την αλήθεια... ιδιαίτερα, αν είναι κι επώδυνη. Τι νόημα, όμως, θα είχε... αν μου την έλεγαν... αν ήξερα την αλήθεια. Το θέμα, γι' αυτές, ήταν να με μάθουν να χαμογελώ. Διότι ήξεραν καλά... πως καμιά ελπίδα δε στεριώνει... χωρίς χαμόγελο.
κουμΕττος κ.
(12/7/17 - 13:26, λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου