Μ' ΑΝΕΜώΝΕΣ ΠΕΤάΩ

Κάθε ζωή, πριν ο χρόνος της λήξει,
τη μοναξιά, διαρκώς, πολεμά...
και η πληγή, τι κι αν κλείσει κι ανοίξει,
πριν για καλά, αχ, το αίμα της πήξει,
μιας συντροφιάς... χάδι της πεθυμά.

Θαλασσινό το αγέρι φυσάει,
φτάνει, παντού... και στην άκρη τού νου,
σαν η ψυχή, μ' ένα σάλτο κινάει,
σ' ανηφοριές τ' όνειρο κουβαλάει,
προς την κορφή παιδικού μας βουνού.

Ανελλιπώς, μ' ανεμώνες πετάω,
ψάχνω να βρω μια γλυκιά θαλπωρή...
στον ουρανό, μέρα-νύχτα κοιτάω,
μες στη σιγή εύχομαι και ζητάω:
"Παίξτε βιολιά κι αρχινίστε χοροί!".

Συλλαβιστά, μια βροχή ψι-χα-λί-ζει
κι ο Μωυσής στ' όρος, ξανά, το Σινά,
ούτε στιγμή κι αν πονά δε λυγίζει,
ό,τι ποθεί... πάλι, το ξαναρχίζει...
κι ένα δεντρί προς τες ρίζες κινά.

Κουμέττος Κ.
(13/5/14 - 6:37 μ.μ, Λευκωσία)