ΕίΔΑ... ΠΑΤΡίΔΑ...

Είδα βαρκούλες στα γαλάζια τ' ουρανού μου
κι αετοπούλια μες στα βάθη τού βυθού μου.
Είδα ποτάμια να κυλάνε προς τα πίσω...
κι είδα την Πόλη, προσπαθώντας μη δακρύσω.

Είδα τη Σμύρνη μ' άδεια χέρια εκδιωγμένη,
είδα την Κύπρο... πονεμένη, μοιρασμένη.
Είδα χειμώνες προς το τέλος τού Ιούλη,
πού 'σαι, Κανάρη, Μπουμπουλίνα και Μιαούλη;

Είδα... πατρίδα, στο γιαλό, χωρίς πυξίδα,
είδα... πατρίδα, μια χαμένη Ατλαντίδα.
Είδα... πατρίδα, του πολιτισμού κοιτίδα,
είδα... πατρίδα, Παναγιά και μοιχαλίδα.

Είδα τον Δία, τον Απόλλωνα, την Ήρα
και τον Ορφέα μες στον Άδη με μια λύρα.
Είδα τον Πλάτωνα, Ηράκλειτο, Σωκράτη,
την Πηνελόπη να υφαίνει σε παλάτι.

Είδα στην Πάτμο, σ' ένα λόφο, τον Ιωάννη,
είδα τον Γύζη και τον Μόραλη τον Γιάννη.
Είδα το δάκρυ στην ψυχή τού Χατζιδάκι,
στην εξορία Ρίτσο και Θεοδωράκη.

Είδα το αίμα μες σ' αρένες εμφυλίων,
είδα μια Χούντα φασιστόμουτρων γελοίων.
Είδα τον Μέγα τον Αλέξανδρο τον ένα,
τον Καζαντζάκη με τα χέρια πυρωμένα.

Είδα τον Κούδα, είδα και τον Δεληκάρη,
τον Ζαγοράκη, που το σήκωσε με χάρη.
Είδα τον Χορν, τον Μινωτή και τον Κατράκη,
τον Μακεδόνα, Μητροπάνο και Λιδάκη.

Είδα τον Βέγγο, Καζαντζίδη, τη Μερκούρη,
τον Καββαδία, Καρυωτάκη, Πολυδούρη.
Είδα τον Ήλιο με το βλέμμα τού Ελύτη,
είδα την Κρήτη να φιλά τον Ψηλορείτη.

Είδα χρησμούς να παραδίδει η Πυθία
και τον Σεφέρη στη Στροφή, πριν την ευθεία.
Είδα τον Έλγιν στης Ακρόπολης τα ύψη,
να μας ληστεύει κι ούτε μια να νιώθει τύψη.

Είδα τον Πύργο τον Λευκό στη Σαλονίκη,
είδα την ήττα να μου την προφέρουν νίκη.
Είδα τους λύκους να φυλάνε τα αρνάκια,
πριν τα ξεσχίσουν και τα κάνουν κομματάκια.

Είδα την Πίνδο μες στα χιόνια κορδωμένη,
είδα στη Σπάρτη την Αθήνα μισισμένη.
Είδα τη Βούλα στο σκαλί, ψηλά, το πρώτο:
"Για την Ελλάδα...", να κραυγάζει "ρε, γαμώτο!".

Είδα στην Τροία την Ελένη με τον Πάρι
και τον Διογένη -μεσημέρι- με φανάρι.
Είδα μυριάδες κι είδα μέσα στ' άλλα τόσα
και μια μπαντιέρα που στο χρώμα ήταν ρόσα.

Είδα κι εμένα, σ' ίδιες πόλεις ν' αρρωσταίνω,
μες στη ρουτίνα, σαν ρομπότ ν' αργοπεθαίνω.
Κι είδα τα μάτια να μου κλείνουνε, για πάντα,
δίχα να ζήσω μιας στιγμής μου ιντιφάντα.

κουμέττος κ.
(30/5/2017 - 14:16, λευκωσία)