ΑΧ, ΚΡίΝΟ ΜΟΥ... ΟΛόΛΕΥΚΟ!

Απάνθισμα των πόθων μου
και της χαράς μου σχήμα,
των εποχών μου άνοιξη, 
γαλήνης μου το κύμα.

Μες στα ματάκια σου θωρώ
τον άλλον εαυτό μου,
για χάρην σου, βλαστάρι μου,
διεγράφη το εγώ μου.

Αχ, κρίνο μου... ολόλευκο,
κομμάτι τής ψυχής μου,
καρδούλα μου, αγάπη μου,
στολίδι τής ζωής μου.

Κρατώντας τα χεράκια σου,
κρατώ την Οικουμένη,
σα σ' έχω στην αγκάλη μου˙
στιγμή ονειρεμένη!

Τα χείλια σου, τ' αμάραντα...
και τ' άσπιλο σου σώμα,
τριών Παραδείσων ζωγραφιές...
μ' ουράνιου τόξου χρώμα.

Παλάτια κι αν μου τάξουνε,
για σένα θα τ' αρνιέμαι,
η όψη σου τα πλούτη μου,
καθρέφτης να κοιτιέμαι!

Κουμέττος Κ.
(18/9/2012, Λευκωσία)