ΤΗΣ ΑΛήΘΕΙΑΣ ΤΑ ΦΤΕΡά

Σαν θα ξεφύγω μια βραδιά...
απ' του κοσμάκη την ψευτιά,
θα βρέχει, γύρω, ξαστεριά 
κι εγώ παιδί στη γειτονιά.

Με τα χεράκια μου τα δυο,
θ' αγκαλιαστώ, θ' αγαπηθώ...
και της καρδιάς μου τη φωνή
πάλι/ξανά θα θυμηθώ!

Τότε, θα έρθουνε καιροί...
αλλοτινοί κι αλαργινοί,
τις ευωδιές των λουλουδιών
δε θα τις δένουν με σχοινί.

Και της Αλήθειας τα φτερά,
που τόσα χρόνια καρτερά,
θα κινηθούνε, ηχηρά...
κι όπου χρειαστεί και κοφτερά.

Στο δρόμο, μέσα, τον παλιό...
όσα χαθήκανε θα βρω,
με τον παππού και τη γιαγιά
θα ξαναβγούμε στο χορό.

Θ' αναζητήσουμε στο χθες
της ίασής μας τις χαρές...
κι όταν ιατρέψουμε πληγές
και των ψυχών μας εκδορές...

...με φίλους, μα κι εθελοντές,
φορώντας σθένους λεοντές,
μες σ' αστραπές, μες σε βροντές,
θα πέφτουν και νεροποντές...

θ' αλλάξουμε την τύχη μας,
θα το λαλούν κ' οι στίχοι μας,
πως ρίξαμε τα τείχη μας...
με το μικρό το νύχι μας!

Κουμέττος Κ.
(22/9/2012, Λευκωσία)