ΒΑΡΘΟΛΙΝΕΙΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ

Mες σε κουκέτα βαποριού, σ' αγκάλιαζε το στρώμα,
τα μάτια σου -δυο αχινοί- γυρνούσαν σαν αλάνια,
το χέρι σου σ' επλάνευε κι εσύ άλλαζες χρώμα,
τα χείλια σου δονούσανε σε μήκη ωκεάνια.

Να μια γοργόνα -ιστορείς- ακρόπρωρη φιγούρα,
ξυλόγλυπτη, πλωριά κοσμεί και γεύεται αρμύρα,
στα σκέλια της, αδιάκοπα, ρωτάει η φαγούρα:
- Mονάχη πώς εγέννησε τον Ήφαιστο η Ήρα;

Ο Ποσειδώνας, πριν φανεί, σαν όγδοος πλανήτης,
φορώντας πράσινη στολή, με Τρίτωνα παρέα,
το σώμα σου εκύρτωσες -σαν πέταλο/μαγνήτης-
αλήθεια, είμαι σίγουρος... θα ένιωθες ωραία.

Μασώντας δάφνες ηδονής, μου θύμιζες Πυθία,
με λόγια άναθρες κραυγές, αμφίσημης ουσίας,
λυγμοί αναθυμιάσεων -μετά την Κασταλία-
ο τρίποδας σού έδινε μια αίγλη εξουσίας.

Η Φημονόη σε σκαμνί, λουσμένη -πριν- στα κλέη,
η πρώτη ήτο των Δελφών, εξάμετρης εμβέλειας,
χρησμό -ρήση παλαίφατη- το "Γνώθι σαυτόν", λέει,
μα βαρθολίνειο σάλπισμα, κορύφωση συντέλειας.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(10/8/2011, Λευκωσία)