ΚΟΛΟΚΟΤΡώΝΗ, έΛΑ ΜΟΥ...

Της δόξας καταγάλανο,
αχ, πού 'ν' το φως στην όψη;
Πόσο πονάς πικρή σκλαβιά,
επώδυνή μας κόψη.

Οι αλυσίδες βαρετές
κι η Λευτεριά στη θλίψη...
χαμόγελο αναζητά,
της έχει τόσο λείψει!

Κολοκοτρώνη, έλα μου...
για κάνε μου τη χάρη
και φέρε και τον Μπότσαρη,
Μιαούλη και Κανάρη.

Χορό να στήσουμε, διαμιάς,
με τον Καραϊσκάκη,
τον Υψηλάντη, Παλαμά,
Σεφέρη, Καζαντζάκη.

Οι νύχτες είναι παγερές
κι οι μέρες, δίχα τ' αύριο...
το ύφος μας νεκρώσιμο...
ανέλπιδο, μακάβριο.

Ξενιτεμένες οι χαρές...
σ' Αθήνα, Σαλονίκη,
η ήττα είναι πρόδηλη
κι απούσα κάθε νίκη.

κουμΕττος κ.
(15/3/17 - 20:32, λευκωσία)