ΣΤΗΝ ΤΑΥΤόΤΗΤΑ ΕΤΑίΡΑ

Λίγο πριν το μεσoνύχτι, μες στου φεγγαριού το δίχτυ,
σ' είδα να 'ρχεσαι μονάχη, ξεχασμένο θέρους στάχυ.
Είχες μάτια δακρυσμένα, σαν κεριά κυρτά, λιωμένα,
δεν αναζητούσες λύση˙ Ήλιος έμοιαζες στη δύση.

Στις ρυτίδες σου γραμμένο... είχες σάπιο πεπρωμένο,
μες σ' εκπτώσεις πουλημένο, απ' τoν βούρκο ξεβρασμένο.
Το παιχνίδι μου στημένο, τ' όνειρο κυνηγημένο,
πάει, πέρασε το τρένο, μου 'πες, δεν το περιμένω.

Του πεζοδρομίου κόρη, με σπασμένο μάχης δόρυ,
με ασπίδα τσακισμένη, με ψυχή θρυμματισμένη...
δίχα στη ζωή μουράγιο, δίχα Παναγιά και Άγιο,
στην Ταυτότητα Εταίρα, δίχα μάνα και πατέρα.

Γύρω σου βροχές και μπόρες, ήθους κήδευαν τες ώρες,
μες στα χείλη σου: η θλίψη, την καρδιά σου είχε στείψει.
Όλοι, σ' είχανε προδώσει, φίλοι τόσοι κι άλλοι τόσοι,
της αγάπης μία δόση, ποιος θα 'ρχόταν να σου δώσει;

Στης ελπίδας σου τα μέρη... ένα μαύρο περιστέρι,
θα σου έφερνε χαμπέρι: λείο, δίκοπο μαχαίρι...
για να κόψεις τα δεσμά σου και ν' απλώσεις τα φτερά σου,
μπας κι εκεί στον άλλο κόσμο, θα σε γιάτρευαν με δυόσμο.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(3/4/2010, Λευκωσία)