ΕΜΦΥΛΙΑ ΔΙΧΟΝΟΙΑ 
(3 Δεκ. 1944 - 29 Αυγ. 1949)

Δεκέμβρη μήνα έμελλε ν' ανταμωθεί το σόι,
το αίμα τρέχει, κάλυψε τον Άγνωστο Στρατιώτη,
ο Κάιν τύψεις πότιζε κρατώντας οινοχόη,
εμφύλιο μνήμα κραύγασε: "Δολοφονία πρώτη".

Της Βάρκιζας το Μέτωπο ρυτίδωνε Πλαστήρα,
ο Βελουχιώτης σε τορβά μαζί με τον Τζαβέλλα,
γυναίκας απροστάτευτης προστάτιδα η Ήρα,
στο Βουργαρέλι οι ΕΔΕΣ γλεντούνε acapella.

ΕΛΑΣ, ΕΑΜ εδιώκονταν -Λευκή Τρομοκρατία-
εχθρός το σφυροδρέπανο; σταυρός το μαχαιρώνει,
ο Άβελ με τον Χάροντα μετράνε πελατεία,
ο Παρθενώνας θλίβεται, πονάει, μαραζώνει.

Μπαρούτα, στο Λιτόχωρο τι θέλησες να πάεις;
τo αίτιο βρήκε αφορμή με βάθος τριετίας.
Συμφέρον άλλων όριζε το πότε κι αν θα φάεις,
Ελλάς μου, η διχόνοια... ο λόγος ασητείας.

Στη Γυάρο, στη Μακρόνησο, στα βόρεια σ' Αι-Στράτη,
το δάκρυ είν' εξόριστο˙ οι πρόσφυγες στα ξένα,
στο Κούρνοβο, Καισαριανή, πριν, σπάραζε το μάτι,
ο πόνος βαλιτσώθηκε με την ψυχή στα τρένα.

Σ' εννιά μονάδες χάραξε συν άλλα πεντακόσια,
ψηλά, Βουνού Κυβέρνηση, συγκρότησαν αντάρτες.
Με σάρκα φίλου, αδελφού, τσιμπούσια/συμπόσια˙
καρδιές, τρανή απόδειξη: "Πολλές σας είναι σκάρτες".

Πυρσός, μετά τον Πύραυλο˙ σφυρά ο Γράμμος λήξη,
η μάνα στέκει άγαλμα˙ για ποιον πρέπει να κλάψει;
η ιστορία κρύβεται, ντροπή της να μη δείξει,
κερί για όλους το παιδί πηγαίνει για ν' ανάψει.

Koυμέττος Κατσιολούδης
(31-3-2011, Λευκωσία)