ΠΙΣΤΗ

Καθώς λυγίζει η ψυχή κι αγγίζει τ' Άγιο Χώμα,
η Πίστη φανερώνεται -φιλί ζωής στο σώμα-
κι ο άνθρωπος ορθώνεται μ' ολάνθιστη ελπίδα˙
αλήθεια, ομορφότερη εικόνα 'γώ δεν είδα!

Τα μάτια βγάζουνε φωτιές, το σφρίγος ζεματάει,
ο χρόνος σαν τελείωνε και πάλιν αρχινάει.
Τα πόδια στέκουν στιβαρά, τα χέρια θεριεύουν˙
αυτό που χθες φοβόντουσαν στα ίσα το παλεύουν.

Ποτήρι ήταν αδειανό, μα τώρα ξεχειλίζει,
γιομάτη θάρρος η καρδιά υπεκφυγές γκρεμίζει.
Θωρεί πελάγη κι ουρανούς, παντού τολμά και πάει˙
το αίμα μέσα της ξανά -ορμητικά- κυλάει.

H Πίστη την ασθμαίνουσα ζωή την ανασταίνει,
Ιησούς εις στ' Όρος Ελαιών πετά, ψηλ' ανεβαίνει.
Το σώμα Του στο Γολγοθά, θυμάστε, που λογχίστει;
Κατόπιν, τ' άπιστου Θωμά δοκίμασε την Πίστη.

Η Πηνελόπη -δείτε την- στον αργαλείο υφαίνει,
τον άντρα της, για να φανεί σ' ορίζοντα προσμένει.
Η Πίστη της; Στεντόρια, ακλόνητη, με μπέσα˙
μα του Ομήρου η γραφή ολίγον τι μπαμπέσα.

Την Πίστη μες στο βλέμμα σας -αδιάκοπα- κρατάτε,
στα έξωθεν δε βρίσκεται... αδίκως, τη ζητάτε˙
η Πίστη είναι έσω μας κι εκεί θενά τη βρούμε,
αρκεί, ποτέ μας, τον Θεό να μην αμφισβητούμε.

Koυμέττος Κ.
(6-6-2012, Λευκωσία)