AΡΓΟΠΟΡΗΜέΝΟΣ έΡΩΤΑΣ

Σε αμφυλίκης διαδρομή... με γάζωσες με λέξεις,
που έπλεκαν αισθήματα -για μένα- χρόνια τώρα.
Αγνόησα τη μάνα μου: "Παιδί μου, να προσέξεις,
του έρωτα, που άργησε, τα πάθη αιμοβόρα!".

Μου στράγγιξες τα χείλια μου και πριν καλά συνέλθω,
το χάδι σου με άγγιξε... σε λόφο έκστασής μου,
σ' αυτό για λόγους ηθαρχής, πια, δε θα επανέλθω,
μ' αλήθεια, το απόλαυσα˙ στο λόγο τής τιμής μου.

Προσκάλεσες το χέρι μου... να λύσει τα μαλλιά σου,
στο στήθος σου τ' ακούμπησες, την αίγλη του να νιώσω˙
μου είπες: "Eρεθίστηκα!" κι εχάθη η μιλιά σου,
συγχίστηκα δεν ήξερα... να πάρω ή να δώσω.

Στα βλέμμα σου λαμπύριζε μια σπίθα ειλικρίνειας,
μπορεί και να το σκέφτηκα: "Δε μου πουλάει ψέμα!"
Μα άλλα δείχνει το πλατό από τα παρασκήνια,
μου μήνυσε η μνήμη μου, προτού να ρίξω κέρμα.

Αιφνίδια... δε σ' αγάπησα, μα είπα: "Προχωράμε!",
σε έχρισα βασίλισσα, καρδιάς μου πληρεξούσια,
μ' αδιάκοπα της μάνας μου... τα λόγια της θυμάμαι,
εκούσια μες στον ξύπνιο μου, στον ύπνο μου ακούσια.

Η νύχτα πέπλο άπλωσε, καλύπτοντας τη μέρα,
το φως προτρέπει: "Πήγαινε... αλλού, για να χαράξεις!"˙
μια καληνύχτα φίλησε, γλυκά, την καλησπέρα...
καθώς παιδιά των φαναριών... μετράνε τις εισπράξεις!

Κουμέττος Κ.
(18/6/2012, Λευκωσία)