ΑΝάΣΤΑΣΗ, ΙΕΡΟΣόΛΥΜΑ!

Σε ποιαν να δώσω το ψωμί, γυρνώ κι αναζητάω,
κοιτάζω στα ουράνια κι Εσέ, Θεέ, ρωτάω.
Σε ποιαν να δώσω το ψωμί, σε ποιαν να με προδώσει,
ψηλά, σ' ένα σταυρόξυλο, εκεί, να με καρφώσει.

Δε σου ζητάω έρωτα... δεν έχεις, τι να δώσεις;
Την προδοσία σού ζητώ... μονάχα, μην προδώσεις!
Δε σου ζητάω τη χαρά, π' αγνάντευα για χρόνια,
δος μου αυτό που σου ζητώ, δε σου ζητώ συμπόνια.

Ανάσταση, Ιεροσόλυμα, εγώ, θα αναμένω,
στο Γολγοθά τη λύτρωση, εκεί, θα την προσμένω.
Ανάσταση, Ιεροσόλυμα, εγώ, θα αναμένω...
και μια αγάπη, φωτεινή, να γίνει πεπρωμένο.

Στον κήπο τής Γεθσημανής, για δος μου το φιλί σου
και πάρε δρόμο, μακριά... μαζί, με τη ζωή σου.
Στον κήπο της Γεθσημανής, το κύκνειο μας το άσμα,
θ' αφήσει αγεφύρωτο, παντοτινά, το χάσμα.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(13/6/2006 - Λευκωσία)