ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Μες στ' ατημέλητά σου χρόνια,
έψαχνες την καταστροφή,
φίλους δεν έκανες τους νόμους
κι είχες την κόκα για τροφή.

Άστρα σ' αντάμωναν τα βράδια,
σ' άδεια σοκάκια... μοναχή,
να τριγυρνάς, χωρίς πυξίδα,
με μια κλεψύδρα ορφανή.

Μες σ' αυταπάτες, μες σ' απάτες,
ζούσες -θαρρούσες- μια ζωή,
νόμιζες πως χαμογελούσες
και πως η τύχη σ' ευνοεί.

Έξαφν' αλόγου -παραλόγου-
άσπρου χλιμίντρισμα ηχεί,
χάραμα σ' ήβρανε στο χώμα˙
ένα κορμί, χωρίς ψυχή!

Koυμέττος Κ.
(9-12-12, Λευκωσία)